Met mijn echtgenote zit ik vanmiddag op een heerlijk zonnig terras in het aantrekkelijke watersportdorp Heeg. Onze e-bikes staan goed op slot. We houden het oog erop, want dit soort fietsen wordt zeer veel gestolen.
Het is volop genieten van het subtropisch weer. De zomer heeft een vroege aanvang genomen, want de officiële start van dit jaargetijde is pas de 21ste van deze maand.
Een tafeltje achter ons hoort mijn vrouw een ander echtpaar zuchten en klagen over het weer. Het is te heet, te benauwd, te vochtig, te zweterig, te klam. De man zie ik een groot glas bier leegdrinken. De vrouw nipt aan een glas witte wijn.
Hildegonda, zo heet mijn vrouw, raakt met het echtpaar aan de praat en zegt: ‘Wat jammer dat jullie last van de hitte hebben?’ Daarop zegt de man: ‘Tsja, het is niet uit te houden. We komen deze tijd van het jaar vaak in deze streek van Friesland. Het lijkt nu wel Costa del Heeg.’ Zijn vrouw beaamt het en vervolgt zijn uitlatingen met de opmerking: ‘Maar van oorsprong zijn we geen klagers, hoor.’
‘In Nederland gaat het trouwens ook niet goed. Dat komt door D66. Die partij wil ons helemaal Europees maken’, merkt hij op. ‘En dan onlangs de gespeelde emoties van Kaag in College Tour. Ik vertrouw haar voor geen cent’, aldus de vrouw.
Hildegonda geeft aan dat het voor iedereen lastige tijden zijn en dat politici, onder wie Kaag, veel verantwoordelijkheden dragen, en haar emoties zijn gerechtvaardigd, zoals die van iedereen.
‘Ben jij lid van die partij?’, zegt de man bits. Zijn vrouw erachteraan: ‘Jullie zijn neoliberalen, dat dacht ik meteen al. Jullie soort drinkt altijd kruidenthee in de middag en hebben dure e-bikes. En thuis staan natuurlijk twee dure auto’s onder de carport!’
Hildegonda beslist snel. ‘Kom, weg hier. Anders wordt het ruzie.’ Ik heb geen keus. Binnen reken ik af. Mijn vrouw staat al bij de e-bikes. We pedaleren verbaasd weg.
Thuisgekomen vind ik de bevestiging van ons BBB-lidmaatschap in de groene brievenbus.
Wiebe Dooper