Home

  • POËZIE

    HERFST

    Nooit ben ik meer in mijn gedachten groot,
    steeds zeldner denk ik dat mijn werklijk wezen
    zich tonen zal en durven te genezen
    van de steeds naderende duidelijker dood.
    Vandaag zag ik de hemel door het weemlend lover
    verbleken tot een doodlijk zuivere helderheid.
    Ik heb mezelf nog van geen ding bevrijd
    en er is haast geen tijd meer voor mij over.
    Er ruist een hoge ruime wind
    door de recht opgerezen bomen;
    aan het zwarte water is een hert gekomen,
    en door het oevergras schijnt laag de zon…
    Dit is het enig antwoord, dat ik vind,
    dat mij bevrijden zou, zo ik ’t vertalen kon.

    M. Vasalis (1909-1998)
    Uit: Parken en Woestijnen, 1941

    © Foto: Els Brouwer

  • Limerick

    BESLECHT
    BESLECHT

    In ’t Sneeker Zwettebos had een specht                      

    haar ei in ’t nest van buurvrouw gelegd

    ’t delict liep hoog op

    en hals over kop

    heeft meester Visser de zaak beslecht.

    © Sjoerd Vriesema