Categorie: Poëzie

bevroren spiegel
draagt nog donkere nacht
tot in ’t eerste hemellicht […]

Noden zijn er niet als ik terugkeer in de tijd van mijn moeder.
Lijden kent geen twijfel. Dat lot wordt tijdloos opgeschort.
Ik ben plots weer dat kind. Armen over elkaar. […]

Ik open het raam en laat het najaar binnen,
Het onuitsprekelijke, het van weleer
En van altijd. Als ik één ding begeer
Is het: dit tot het laatst beminnen. […]

nog niet eens
meest depri-blauwe maandag
en vandaag al zoveel
onzichtbare zuchten
uitgestoten in
hemel van hoop en hel […]

Zend ons een engel in de nacht
als alles ons een raadsel is,
als ons de zekerheid en kracht
ontvallen in de duisternis. […]

Toen ik jong was, bestond ik in vormen
Van het leven, dat komen zou:
Een vervoerend de wereld doorstormen,
Een lied en een eindlijke vrouw. […]

Maria leidt ons door het mystieke land.
Ze vult een jarenlange leemte. […]

Ik liep aan ’t strand van eerste morgenstralen

De uren door de ganse heldre dag,

Alleen met duinen, zand geblakerd

Waarin het voetspoor al bedolven lag,

Over de wakke vloer, de natte vlakte

Die spiegelde bij iedre tred in glans

Van parelmoer en dadelijk zich waste,

De schelpen ongedeerd en even blank,

Alleen met golven bruisend schuim in rijen,

Hier tintlend groen en ginder blinkend blauw,

Met wolken wit en zwierend aan de lucht.

Arthur van Schendel (1874-1946)

Foto © Annejan Heida