Categorie: Poëzie

Een bijdehante burgemeester draagt in de herfst een lampenkamp, net als de verwekker van de zeven dwergen. […]

Zal ik, vrouw met gebarsten huid,
minnares van dode minnaars, met geluid
van wind die om de kale takken krult
een vrouw zijn, die zichzelf verhult? […]

Laten wij zacht zijn voor elkander, kind -
want, o de maatlooze verlatenheden,
die over onze moegezworven leden
onder de sterren waaie' in de oude wind. […]

Er huilt een ruige rauwe rilling over
de gemeenschapsrug en de kale kruinen
van ’t uitgestrekt duister wereldse woud.
‘d Woeste gril ontmoet door de bomen het bos niet
en door ‘t bos de andere bomen niet meer. […]

Ik open 't raam en laat het najaar binnen,
Het onuitsprekelijke, het van weleer
En van altijd. Als ik één ding begeer
Is het: dit tot het laatste beminnen. […]

Ik zou een dag uit vissen,
ik voelde mij moedeloos.
Ik maakte tussen de lissen
met de hand een wak in het kroos. […]

Nimmermeer. Er is geen weerkomst van een eens gemist getij. Iedre dag is als de vorige onherroepelijk voorbij.    […]

Zoveel soorten van verdriet,
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo'n pijn,
maar het afgesneden zijn. […]

Ik wú graach dat de tiid fan gedachten gien einde hat. […]