Categorie: Poëzie

De kontreien ken ik fan leep en skries
Met de hond ofer paden
De Groene Dyk, de Swette del […]

Ik heb gehuild, gelachen en gevochten
Ik lag in warme bermen en in gladde bochten
Ik hief het glas, het viel in duizend scherven
Ik wist de grijze hemel […]

Wees niet bevreesd wanneer de vlagen gaan
rondom uw huis-het is uw aards verblijf.
Wees niet bevreesd als ziekte u komt slaan-
uw lichaam was altijd een aards verblijf. […]

Zeven maal om de aarde te gaan,
als het zou moeten op handen en voeten;
zeven maal, om die ene te groeten
die daar lachend te wachten zou staan.
Zeven maal om de aarde te gaan. […]

Moeder, weet je nog hoe vroeger
Toen ik klein was, wij tezaam
Iedre nacht een liedje, moeder,
Zongen voor het raam?

Moe gespeeld en moe gesprongen, […]

Ik rop syn namme tsjin de simmersé,

syn leave namme rop ik tsjin de brekkers,

hy hat jim kend, o ivige skombekkers,

jow my biskie, skodkopje net fan né:

is hjir yn wetter, ljocht en wyngetwir

net in nei-ebjen fan syn stim biwarre?

dy hege skatterlaits, och mocht it barre

him wer to hearren, ienris klonk er hjir;

yn dizze weagen hat hy stoeid en geid,

de brânning kletsend tsjin de geve ribben,

hjir boarte er yn it brûs en like it libben

ien lange roes fan fleur en feestlikheit;

hjir groef er grêften, stie er strampeloer

to bouwen oan syn brêgen en kastielen,

en kaem de floed om alles sljocht to spielen,

hy joech it nei in fûl gefjocht pas oer;

sé, wie syn lûd dy net to goed om wei?

lit ienkear noch dy bernegjalpen beare…

mar’t is omdôch, dyn tijen meije keare,

syn tij keart net, syn mûle ist stom tonei.

Douwe Tamminga (1909-2002)

O, laat mij gaan, waar gindse duinen rusten,
waar koele westenwind nauw ademhaalt
en matte herfstzon zilvertintig straalt
en vrede murmelt aan de kalme kusten! […]

Ik open het raam en laat het najaar binnen,
Het onuitsprekelijke, het van weleer
En van altijd. Als ik één ding begeer
Is het: dit tot het laatst beminnen. […]

Er stonden drie kruisen op Golgotha,
Maar de boer hij ploegde voort.
Magdalena, Maria, Veronica,
Maar de boer hij ploegde voort.
En toen zijn akker ten einde was, […]

De bladeren vallen in de gele grachten;
Weer keert het najaar en het najaarsweer
Op aarde waar donkre harten smachten
Der levenden. Hij ziet het nimmermeer. […]