Door J.Th.J. van den Berg op Parlement.com
Het CDA krabbelt weer op, maar makkelijk zal het niet worden.
Een halve eeuw geleden schreef ik samen met Henk Molleman een boek over de Nederlandse politiek1). Wij beweerden, dat het CDA misschien wel tot stand zou komen, maar dat het ‘sterven in elkaars armen’ zou worden. De eerste decennia daarna leken deze overmoedige voorspelling te logenstraffen: het CDA hield haar aanhang immers vast onder Dries van Agt (1977–1982) en onder het leiderschap van Ruud Lubbers (1982–1994) werd het zelfs ruimschoots de grootste partij. Maar, vanaf 1994 begon de neergang. Die werd door Jan Peter Balkenende tijdelijk in 2002 onderbroken. Totdat het tien jaar later opnieuw mis ging en bleef misgaan tot en met 2023, toen het CDA nog maar vijf Kamerzetels overhield. In slow motion leek de 50 jaar oude profetie alsnog werkelijkheid te worden.
Henri Bontenbal werd de nieuwe leider van het CDA. Niet alleen moest hij tegen de hoge golf van Wilders’ populisme optornen, maar zijn partij werd ook nog eens beconcurreerd door twee pseudo-CDA’s, de BBB en het NSC. Het leek zelfs een bijna onmogelijk karwei te worden, omdat het CDA in de oppositie terecht kwam. In de jaren negentig was het CDA ook al oppositiepartij geweest en dat was haar slecht bekomen. Het lukte destijds maar niet om de goede toon te vinden voor christendemocratische oppositie.
Het CDA van Bontenbal heeft niet meer dan opiniepeilingen om zich aan vast te houden, maar alles wijst erop dat zijn partij weer begint op te krabbelen. Het ooit voorspelde ‘sterfproces’ is weer even uitgesteld, zo lijkt het.
Leest u verder via: https://www.parlement.com/id/vmmlao4hbkd4/het_cda_krabbelt_op