(tekst: column Bert van den Braak op Parlement.com)
De kiezers zijn grillig. Partijen winnen de ene keer fors, om die steun bij volgende verkiezingen (niet eens zo veel later) weer grotendeels te verliezen. Nu gebeurde dat in het verleden ook wel eens, denk aan D66 in 1981 en 1982, maar de grilligheid neemt inmiddels extreme vormen aan. Het lijkt te maken te hebben met het verwachtingspatroon, maar dat is maar deels een verklaring.
In de periode 1922-1967 kenmerkte de Nederlandse politiek zich door grote stabiliteit. Winst van zes zetels werd al als een enorme verschuiving gezien. Pas met de komst van D’66 (toen nog met apostrof) veranderde dat enigszins, al kenden we ook toen al het verschijnsel van kortstondig succes (Boerenpartij i, DS’70 i, PPR i). De echte verandering kwam pas in 2002 met de ongekende opkomst van de LPF i, overigens ook gevolgd door snelle neergang. Nooit in zetels uitgedrukt, maar wel kenmerkend was de nog snellere opkomst en neergang van Trots op Nederland i.
Leest u verder via: De grillige kiezers – Parlement.com