Brekt
Zet kinderen van zes aan de macht en de mensheid staat er beter voor.
Biden loopt sinds gister in het Witte Huis met een regenkapje op.
Netanyahu is opzettelijk vergeten dat een oorlog geen winnaars kent. […]
’t Buurkind sterft bij smaakgebrek,
’t wil gevoed zijn met melk en lof
in de schaduw van de grote olijfboom. […]
Knal! Boem! Pats! Bloed!
Bewapende soldaten alom
schieten holder de bolder
alles en iedereen kapot. […]
Wie nooit alleen reed urenlang
door duisternis en mist in januari
met in haar nek de ringslang angst
zag nooit het woord genade.
Een witte boom. Een dier van dons.
Een kilometerpaal met cijfers.
Wegwijzers. Bijna grijpbaar soms
een versregel. De glans van vijvers.
Het plein van dit vergeten dorp
door tuig van Rome ingenomen.
Een legerkamp. Een vesting op de rots.
Winter. Niemand wil hier wonen.
Aleidis Dierick (1932-2022)
Meer poëzie van deze Vlaamse dichteres kunt u lezen via:
https://www.lezenswaard.be/view/3181/dierick-aleidis
Bezieling en brandstof
maken een brand samen.
Lucifer ontvlamt ‘t aanmaakhoutje,
hier en daar een warm vlammetje.
‘t Vuurtje moet branden, niet smoren,
dus luchttoevoer is een duurzame must!
Zet de schuif maar wagenwijd open,
‘t fikkie zoekt dan wel ‘n weg naar boven,
d’ roes in ’t gemoed stijgt met verve op,
vonken beregenen regelrecht ‘t hart :
“Ik zal hitte in jou brengen, smoorheet!!!”
De vuurzoeker gaat op in z’n vurige vervoering,
vergeet z’n omgeving geheel voorgoed,
wordt dé allesverwoestende vuurzee zelve.
Vlammen knetteren continu door ‘t brein en ’t lijf:
“Wil vliegensvlug snel ziel, hout en lucht!”
Niet ’t vonkengif, doch d’ vlamhonger doodt!
De zoekende ziel zoekt d’ te verre bluswaterbron
in de rokerige kosmos van oncontroleerbaar vuur.
Vlamzucht alleen is de innige drift der vlammenzee,
de vereiste brandpreventie totaal genegeerd.
De 100 % kans op gehele houtverbranding
werkt alsmaar weer verslindend verslavend.
Stokers dichtst op d’ vulkanische hitte,
branden snelst op en verliezen lijf, ziel en zaligheid!
Doch stooklust kent kentermoment:
Vuur zonder lucht en hout
verlaat de verbrande koude ziel…
enkel nog zwartgrijze as.
© Elsijn Eelsingh
Er huilt een ruige rauwe rilling over
de gemeenschapsrug en de kale kruinen
van ’t uitgestrekt duister wereldse woud.
‘d Woeste gril ontmoet door de bomen het bos niet
en door ‘t bos de andere bomen niet meer. […]
Stress-allergisch chagrijnig op naar levenskracht,
plezier, creativiteitsoprekker en inspiratievocht.
Niet elke dag start met ‘n misdaad,
dus supersnel een hallowakker moet er komen, […]
Ik wú graach dat de tiid fan gedachten gien einde hat. […]
Z’n gouden naam
op ‘t monumentglas
voor z’n keuze van verzet
tegen ’t inhumane terreur
zonder zon en maan. […]
Toegestane nepknuffels der rauwe wolf
verstikken telkens opnieuw ‘t willoze schaap.
‘t Wollig wellustig schaap kende
‘d schrokkerige wolf op zijn pad. […]