Iets langer dan een kwart eeuw geleden begonnen de voorbereidingen aan mijn eerste hondenboekje: De Fryske hûnen. De oplage van ruim 1100 exemplaren raakte tamelijk snel uitverkocht.
Om in het bezit van origineel fotomateriaal te komen, plaatste ik een oproep in het clubblad van de NVSW, (de Nederlandse Vereniging voor Staby- en Wetterhounen). Het ging me met name om ludieke beeldopnames van een Stabij of een Wetterhoun met bijvoorbeeld een shawl om of een muts op. Daarop stuurde een hondeneigenaar me een welgemeende kritische reactie die inhield dat hij liever geen honden met malle fratsen op foto’s in het boek zag.
De inzender wilde dat de hond in zijn waarde werd gelaten en niet door mij, samensteller van een eenvoudige uitgave, werd vermenselijkt of met andere woorden: het imago van een knuffelbeest zou krijgen.
In de loop der jaren gingen hondeneigenaren van Max de hond wel een knuffelbeest te maken. Wanneer lieve Max als pup een eerste certificaat voor gehoorzaamheid haalt, wordt de goegemeente op de sociale media geïnformeerd. Jaarlijks verschijnt ook een fotoreportage van Max’ verjaardag en over een bezoek aan de dierenarts volgt een uitvoerig verslag.
Max slaapt niet op een deken in de schuur, noch op de bank in de woonkamer, maar in een warme mand op de slaapkamer of gewoon op bed. De 21-eeuwse hondenbazen hebben Max een eigen ritme opgelegd. Tegen Max wordt gepraat, met Max wordt gelachen en gehuild.
Max vult een menselijke leegte. Hij heeft er niet om gevraagd; laat staan geblaft.
Wiebe Dooper
De officiële naam van de Stabij is Stabyhoun.