Twee tenen van mijn linkervoet zitten vanwege een bijna dodelijk ongeval stevig in gips verpakt. Door deze ernstige kwetsuur ben ik een burger met een gehandicapte status. Morgen instrueert een zorgconsulent me over de ins en outs van een gloednieuwe scootmobiel, waar ik als eigentijdse patiënt recht op heb. Dit lijkt me zeer fijn.
Daar gaat de bel… De zorgconsulent staat met de scootmobiel voor de deur en legt uit hoe alles werkt. Voor iedere 30 km dient de batterij volledig te zijn opgeladen. De toeter maakt een hels kabaal, maar dat is een probleem voor onwillige tegenliggers. Ook is er een laadje voor medicijnen aan boord. En de maximale snelheid per uur is 45 km, zegt de zorgconsulent.
Mijn eerste rit op de scootmobiel gaat in een sukkeldrafje. Ik geniet van frisse lucht en zwaai naar vriendelijke mensen en zangvogels in bomen en struikgewas. Het voertuig is een welkome aanwinst. Ik ben in de gelegenheid afstanden gemakkelijker te overbruggen in mijn prettige woonplaats Sneek en sociale contacten her op te bouwen. Een jarenlange periode van eenzame misère wordt eindelijk doorbroken.
Tijdens de tweede en derde rit begin ik met de scootmobiel aardig op snelheid te komen. Op bepaalde trajecten van doorgaande straten zoef ik 30 km per uur langs fatbikers met twee vingers in de neus. Het genereert een triomfantelijk gevoel en voel me veel jonger.
In de supermarkt flits ik langs snoep, zuivel, cosmetica en groente. Het is de leut, de lach en het idee ieder blokje zegevierend de snelste in de winkel te zijn. Het wordt helemaal grappig als andere klanten voor me aan de kant springen. Door dit genot kom ik dagelijks enkele keren in elke supermarkt van deze stad.
Over de Oosterdijk en Wijde Burgstraat gaat het gaspedaal helemaal open. Dan staat de kilometerwijzer tegen de 45 km per uur. Winkeliers, die kleding buiten in rekken stallen, schrikken. Vier 65-plussers wijken uit naar links. Zes jongeren, onderweg naar school, stappen van de fiets en heb ik – vrijwel zeker – angst aangejaagd. Een zooitje toeristen vlucht richting Bolsward.
Ik ben dé Max Verstappen van scootmobielminnend Sneek. Nergens hou ik me in. Handhaving krijgt me niet te pakken, want ik ben te snel. Nooit had ik gedacht van een scootmobiel te kunnen houden, maar in dit geval dus wel.
Wiebe Dooper