Brekt
Ik liep aan ’t strand van eerste morgenstralen
De uren door de ganse heldre dag,
Alleen met duinen, zand geblakerd
Waarin het voetspoor al bedolven lag,
Over de wakke vloer, de natte vlakte
Die spiegelde bij iedre tred in glans
Van parelmoer en dadelijk zich waste,
De schelpen ongedeerd en even blank,
Alleen met golven bruisend schuim in rijen,
Hier tintlend groen en ginder blinkend blauw,
Met wolken wit en zwierend aan de lucht.
Arthur van Schendel (1874-1946)
Foto © Annejan Heida
Gij, gij, ondeelbaar Deel! Gij, enkelvoudig Wezen!
Gij, schitterende straal der ongeschapen Zon!
Gij, kristallijne drop uit de altijd vloeibre bron […]
Nog eenmaal wil ik gaan door open weiden
tot waar de zee van ‘t onbewogen licht
de val ontvangt in wiegelend evenwicht
en vlied en vloeit naar ‘t golven der getijden. […]
in vochtbrij
drijft tijd voorbij
klotst geluk golvend
af en toe groots […]
Ik kom God tegen in de wasserette, hij ziet er verfomfaaid uit
Hij staart wezenloos naar zijn tuimelende overhemden
En nog wezenlozer naar zijn buitelende sokken […]
vaal zwart nat voetpad
verdwijnt op eind in antraciet
opgedoft met bleek grijs grauw
vol flets vocht van regen en tranen
over wat niet zo mocht zijn […]
Het is de weemoed naar dit bewonderde land
Uiteinden van de zee overgaand in heuvels
Op velden knechten die oogsten
Een bos vol geuren omringt een ven […]
Reflectie is op weg naar bezinning:
gepland leven is vaak
de hobbel voor de realiteit
vervoering
verwondering
verrassing
maken alleen het leven. […]
Ik stond weer op de plek waar je verstoof.
De zon scheen mild en omneveld,
geen mens te zien, volkomen stil.
Het was een dag als een geloof: […]
De dag brak, als een eierschaal
zo broos, tussen mijn benen aan.
Daar droop op elke ademtocht
het warme witte licht naar buiten. […]