Door Siebren de Ringh
Wat mij in het corporate bedrijfsleven verbaasde is dat er veel tijd werd besteed en waarde werd gehecht aan rapportages die tot conclusies leiden die je zonder deze rapportages al op je klompen aanvoelde.
Je hoefde er geen kerngeleerde voor te zijn.
Uit de rapportages bleek dan dat we een probleem hadden die alleen opgelost kon worden als we tot actie overgingen. Die acties, die ook geen rocket science waren, hadden al uitgevoerd kunnen worden in dezelfde tijd dat we met de rapportages bezig waren.
Het werd grappig gevonden als ik dat zei. Zeker als ik zei dat de belangrijkste dingen in het leven überhaupt niet te meten en in rapportages uit te drukken zijn.
Maar het circus ging natuurlijk onverminderd door.
Net als het ritueel dat we jaarlijks onze cultuur met krantenknipsels op de muur moesten plakken met de boodschap dat we de cultuur nu echt gingen veranderen.
Wat is dat überhaupt voor waterig begrip, cultuur?
Of dat we voor de zoveelste keer onze organisatie aanpasten om meer concurrerend te zijn maar het vooral leidde tot interne focus omdat iedereen met zichzelf en de nieuwe organisatie bezig was.
Het leidde allemaal vreselijk af van waar het echt om gaat namelijk zorgen dat je goed werk binnenhaalt en dat je je werk waanzinnig goed uitvoert zodat je nog eens terug mag komen.
Dit klinkt natuurlijk wat kritisch maar ik heb idioot veel geleerd in deze corporate cultuur
Zoveel zelfs dat ik soms niet eens bewust ben hoe ik hier door gevormd ben. Het zijn veel gouden inzichten maar vaak sloegen ze door en dan ging de bal over het net.