Geen vrede
zonder oorlog.
Geen liefde
zonder littekens.
Geen wij;
voor ‘t eerst
ik
tegenover
jou.
Geduld?
Kruipt,
rekt,
schuurt,
scheurt
op randje van jouw gelijk.
Maar hé —
te lang ruzie
is gewoon
stilstaand verdriet
dat geen van ons dragen wil.
En jij?
Jij blijft maar praten
met je ego vol lawaai,
maar je karakter…
dat hongert
naar ons
elke dag een beetje meer.
Ik zweeg.
Niet omdat ik niets wist,
maar omdat jij
niets hoorde.
Ik laat je winnen,
niet omdat je gelijk hebt,
maar omdat ik klaar ben
met vechten
voor iemand
die niet ziet
wat hij vergooit
of kapotmaakt.
Ik laat je maar denken
dat jij won.
Tot je beseft
hoeveel jij verdomme
verloren hebt.
Ons!
© Elsijn Eelsingh