Mijn echtgenote Hildegonda drijft ons huwelijk op de spits, want ‘de pluktuingroep komt op kerstontbijt’, zegt ze. Het gaat om de helft van die groep, het betreft vijf vrouwen met hun partner, die bij ons aan tafel zit op Eerste Kerstdagochtend. Als cultuurkatholiek heb ik daar moeite mee, want kerst is geen sociaal evenement.
Sinds ik de huisman van ons gezin ben en Hildegonda kostwinner, overruled ze mij. Bepaalde zaken heb ik, volgens haar, maar te accepteren, zoals de invitatie van de pluktuingroep voor het kerstontbijt. Het gaat om: Louise-Marléne en Benjamin, Germaine-Paula en Serge, Jokelien-Esmeralda en Michiel-Erwin, Paulina-Geertrui en Saskia-Rosemarie, Bettina-Celina en Sebastiaan-Rinke.
‘Misschien ga ik wel met de kinderen naar jouw moeder toe voor het kerstontbijt’, zeg ik. ‘Geen denken aan!’, aldus Hildegonda. En: ‘De kinderen dekken de tafel en snijden het kerstbrood.’ Ze spreekt de woorden hard uit, waarvan ik schrik en besluit een luchtje te gaan scheppen.
‘s Nachts kan ik de slaap niet vatten en denk aan de verbale ruzies met Benjamin tijdens het zaalhockey en een bijna fysieke aanvaring met Sebastiaan-Rinke op de golfbaan. Tijdens het opstaan vertel ik de ervaringen aan Hildegonda. ‘Dat interesseert me niet. Tijdens het kerstontbijt verwacht ik een flexibele en vredige attitude van je’, zegt ze.
Ik heb de indruk dat mijn persoonlijke integriteit op de proef wordt gesteld. Het gehele jaar ben ik bereid geweest onprettige zaken en Hildegonda’s grillen te accepteren, maar in de laatste maand van het jaar rijst er nu een onoverkomelijk probleem. In het kerkblad lees ik dat er na de nachtmis een kerstontbijt is en dat opgave nog mogelijk is. Misschien biedt dat een uitweg?
Gelukkig is deelname aan het kerstontbijt bij onze parochie nog mogelijk en Hildegonda vindt mijn afwezigheid niet eens ernstig. Het zal uitgesloten zijn dat ik aan de kerktafel lotgenoten tref die geslachtofferd zijn door een te sterke binding van een echtgenote met een pluktuinkliek.
Wiebe Dooper