(tekst: J.Th.J. van den Berg op Parlement.com)
In deze column heb ik vaker aandacht gevraagd voor het verschijnsel dat de Belgen noemen: de ‘incontournable’ partij1); de partij die na de verkiezingen onmisbaar blijkt voor elke meerderheidsvorming, ook al hoeft zij daarvoor niet de grootste te zijn. Klassiek Nederlands voorbeeld: D66 in 1994. Dat was kleiner dan VVD en PvdA (en CDA), maar zonder D66 was geen meerderheid te vormen. Daar maakte het dankbaar gebruik van om een paarse coalitie af te dwingen.
Er is weinig twijfel over dat het ‘Verenigd Links’ van GroenLinks en PvdA bij deze verkiezingen het oogmerk heeft gehad in elk geval zo groot te worden dat het voor elke coalitie een incontournable partner zou zijn. Dat werd een uitgesproken mislukking. De rol van incontournable viel toe aan een andere partij, Nieuw Sociaal Contract van Pieter Omtzigt. Die werd niet de grootste, maar zonder NSC is geen enkele meerderheidscombinatie mogelijk. NSC bepaalt dus de keuze tussen een coalitie met Wilders of met Timmermans, of een minderheidskabinet.
Leest u verder via: De pyrrusoverwinning van ‘Verenigd Links’ – Parlement.com