Brekt
Niet langer dan mijn ogen sterf ik, weet je.
Ik heb de stad gezien, het water en de wegen
en in zoveel zand van vragen en begeerte
schorpioenen onder de hiel gezet, geknield
met open vingers, met een prisma in de ogen.
Ik heb het zand tot glas gebrand. […]
Overal is water en alles zingt, wolken
bewegen in de diepte van plassen
op straten die de wolken niet kennen
en de hemel heeft geen weet van de aarde […]
Zoveel soorten van verdriet,
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo'n pijn,
maar het afgesneden zijn. […]
Dit
is de oudste dag
van
mijn leven. […]
Ik raak vervreemd van alles en van allen,
van dingen die voor mij van waarde zijn geweest,
van vrienden en van vrouwen wel het allermeest; […]
De zon brak door de barre voorjaarslucht.
Plotseling kantelde er een vogelvlucht.
Op de aarde smolt de dungezaaide sneeuw.
Hart, gij zijt vrij; gij waart om niets beducht. […]
Ik bemachtigde een baantje in het hospitaal.
Vier dagen werkte ik er.
Patiënten schonk ik geen ochtendthee maar trappistenbier. […]
opstaan in wow-flow
ongeacht een diepte dip
lijf en kop in d’ bres
elke muur trotserend
soms bingo met lot
of taartjes met mazzel […]
De mond die
nooit sprak
hand die ik miste
en zelf nooit uitstak […]
bevroren spiegel
draagt nog donkere nacht
tot in ’t eerste hemellicht […]