Categorie: Poëzie

Nog voordat de wolk begon te sneeuwen
en zich volgezogen had aan
damp die van ons bezwete lichaam droop
ging je al
en je […]

bloed explodeert aan oppervlakte
kookt over mijn oren
adem verstikt vloek
ver weg van hier daar alleen
sterft hoop duizend doden
hoe moet ze hier ooit komen
volledig en veilig vraagt
mijn hart en hoofd […]

Op mijn bestaan vol nijd en spijt,
Ons huis in stof en as,
Ons samenzijn in eenzaamheid –
Op jou hef ik het glas;
En op die ogen kil en dof,
Die mond, die mij verried,
En op de wereld wreed en grof,
Op God, die ons verliet. […]

er liggen parels op de klei
op een uitgestrekte akker
ik raap ze op en rijg een snoer
voor de lange stille dromer […]

vrede weerspiegelt
zoete wind
wiegt avondlicht […]

Boeren pleiten voor een zonsverduistering.
Maarten van der Weijden wil door de Sahara kruipen.
Indianen jagen op bizons met een zuidwester op. […]

Voor geen koning wil ik wijken,
Voor geen prins of rijke vorst,
Ik wil tonen, ik wil bereiken,
Ik, die vroeger nimmer dorst. […]

zijn blik gleed langs zijn horizon
hij speurde spelt en koolzaad af
en zag de plek waar nog zijn donshaar lag
hij rook de nestgeur van zijn graf
en wist waar zijn cyclus ooit begon
zijn leven in een oogopslag […]

De frou stiet op it boerehiem
Stil by de bûthúsdoar,
Yn sneinse swarte boerinneklean
Mei in bûnte skeldoek foar. […]

donswereld
dempt tot
doffe stilte
van eventjes
helemaal niks […]