Brekt
Wij sloegen hem aan 't kruis. Zijn vingers grepen
Wild om de spijker toen 'k de hamer hief -
Maar hij zei zacht mijn naam en: 'Heb mij lief -'
En 't groot geheim had ik voorgoed begrepen. […]
in gezoetste zinnen
uit menig mond
puur voor bühne […]
Je vroeg me bloemen
en ik plukte je rozen.
Je vroeg me warmte
en ik gaf je mijn lichaam.
Je vroeg me zoet
en ik kuste honing.
Je vroeg me zout
dus gaf ik mijn tranen.
Ellen Matthijssen
Uit: Eerst keur uit de Lyrische Courant,
Friese Pers, Leeuwarden 1975.
Dit wordt een droef gedicht. Ik weet niet goed
waarom ik dit geheim ophoest, maar sinds een maand
of drie geloof ik meer en meer dat poëzie […]
wanhopig vriendjes willen wordend
wuift wildeman hand op en neer […]
Niet langer dan mijn ogen sterf ik, weet je.
Ik heb de stad gezien, het water en de wegen
en in zoveel zand van vragen en begeerte
schorpioenen onder de hiel gezet, geknield
met open vingers, met een prisma in de ogen.
Ik heb het zand tot glas gebrand. […]
achter nacht
zeilt ze binnen
vooreerst nog
koel doorspekt
met flodderige bries […]
De zon brak door de barre voorjaarslucht.
Plotseling kantelde er een vogelvlucht.
Op de aarde smolt de dungezaaide sneeuw.
Hart, gij zijt vrij; gij waart om niets beducht. […]
Het is de weemoed naar dit bewonderde land
Uiteinden van de zee overgaand in heuvels
Op velden knechten die oogsten
Een bos vol geuren omringt een ven […]
blote nu verstrikt
zich telkens weer
in nevels van ooit
wat was de grootste
liefde levenslang […]