Categorie: Poëzie

Voor een eeuwige straf komen de witte wieven uit het moeras.
Niemand wordt ontzien; ook al bent u twee Drentse turven hoog. […]

Niets heb ik met de zee.
Evenzeer op een warme zomerdag.
Dan droom ik liever zappend voor de tv. […]

Ik ben een vrouw,
geboren uit zuiver toeval
een hels idee of uit
een vast plan. […]

Al ben ik dan jouw jouweniet
je bent voor mij mijn mijnewel
tezamen gingen wij op pad
langs scherp gras en gele anjers […]

Slechte wind uit het oosten,
stad weg, zee gebleven,
dorp verwoest, mensen ontheemd
gestorven wind in een alles verslindende hel
holle paniek oogt schichtig door gebroken glas
gedoofde harten zonder licht
bloedende uren in niet gehuilde tranen […]

Onder de maan, met pijnlijke voeten
zwerven we door het verweesde land.
Gestuwd door vrees, geduwd door het
moeten, op het scherp van de snede. […]

De kontreien ken ik fan leep en skries
Met de hond ofer paden
De Groene Dyk, de Swette del […]

Ik heb gehuild, gelachen en gevochten
Ik lag in warme bermen en in gladde bochten
Ik hief het glas, het viel in duizend scherven
Ik wist de grijze hemel […]

O, laat mij gaan, waar gindse duinen rusten,
waar koele westenwind nauw ademhaalt
en matte herfstzon zilvertintig straalt
en vrede murmelt aan de kalme kusten! […]

Deze zomer werd nooit zomer.
De zon scheen te vaak door het licht.
God weigerde een halve dode vergiffenis. […]