De consequenties van haar strategische keuze kan oppositie betekenen voor de VVD.
Door Bert van den Braak op Parlement.com
De positie van de VVD valt in zeker opzicht niet te benijden, al zullen velen betogen dat zij dat aan zichzelf heeft te wijten. Sinds 2006 heeft de VVD concurrentie ter rechterzijde. Die leek eerst slechts ‘lastig’, maar werd in 2010 serieus, toen de PVV liefst 24 zetels won.
Anders dan in het CDA was er bij de vorming van het kabinet-Rutte I in de VVD weinig verzet tegen deelname aan een kabinet met de PVV (al was dat dan in een gedoogconstructie). VVD-leider Mark Rutte voorzag zelfs dat rechtse kiezers hun vingers zouden aflikken bij het beleid van dit rechtse kabinet.
De val van het kabinet en het vertrek van de PVV toen er flink moest worden bezuinigd, was niettemin een blessing in disguise. Rutte kon ‘wegloper’ Wilders voortaan uitsluiten. Dat maakte in 2012 ook de draai naar de in verkiezingscampagne nog als ‘rampzalig’ afgeschilderde PvdA mogelijk. Diederik Samsom hapte daar gretig (te gretig?) op in. Nu was er toen gezien de begrotingszorgen urgentie, maar voor de VVD ontbrak een alternatief ter rechterzijde en dat feit werd door de PvdA onvoldoende uitgebuit.
Omdat de verkiezingen van 2017 en 2021 een centrumkabinet mogelijk maakten, ontliep de VVD een fundamentele keuze over de koers. Die werd in 2023 pas gemaakt onder druk van de actieve achterban. Het stikstofbeleid van de eigen minister Van der Wal werd afgekeurd en het migratiebeleid van Van der Burg werd als te slap gezien. Dat laatste was het haakje om Rutte IV te laten klappen. Dilan Yeşilgöz zette na die geforceerde kabinetsval de deur naar de PVV open.
Leest u verder via: https://www.parlement.com/column/202508/vvd-op-weg-naar-de-oppositie