Ik dood urenlang tijd met een natte washand op mijn lichaam.
Intussen geselt de hitte door de straten en wurmt zich in huizen.
Een zinnig woord lukt niet. Het gaat louter over zweten.
De helse tropische zomer van volgend jaar kijkt reeds toe. Onze weerstand zal ook dan gering zijn. De overmacht is veel te groot. Zonaanbidders sterven vanzelf. Elke dag gemiddeld twee.
Maar hoop blijft, die zich verschanst in hoofden van mensen, het beeld van de dijk, de zee, de kustlijn en de toren. Het eeuwenlange leven in het diep doorsneden land van vaarten, velden en dorpen.
In deze vredige atmosfeer past geen tropisch weer als genadeloze toekomstmuziek. Mensen willen een vertederende zon. Ze haken af als hij ongevraagd en vooral wreedaardig buiten zijn oevers treedt.
Tekst © Wiebe Dooper
Foto © Wim Schut