Graag toer ik met schoonmoeder op de tandem. Zij zit voorop en ik neem plaats achter haar. Mijn zeer sterke schoonmoeder trapt ferm door, want door mijn houten been fiets ik voor spek en bonen mee. Een feestelijk tochtje.
Friesland is een door god vergeten land. Schoonmoeder en ik reiken terpbewoners de hand. We drukken hen op het hart dat het leven meevalt. De afronding bestaat steevast, zonder tegenspraak, uit een mop of twee.
Ook zwaaien we naar de boerenmensen die hooien op het veld. Met snoekbaarsstropers drinken we thee. Een vriendelijke vrouw wijst ons de juiste richting naar Dokkum bovenin. Onstuitbaar zijn we op de goede weg.
Schoonmoeder houdt plots in. Ze herkent haar eerste man met pet die prachtig werk doet als brugwachter in nood. Hij inviteert ons in zijn huisje aan de Ee. Het wordt genieten van brandewijn. Tenslotte blijkt Dokkum een onbereikbaar oord.
Foto © Tresoar
Tekst © Wiebe Dooper