Door inzender BREKT.NL
Vrolijk bladerde hij verder, hoofdstuk 4, Sociaal Plan. Hij had op aandringen een mobiliteitsbureau geregeld. ‘Doet het altijd prima bij een Ondernemingsraad en vakbond meneer de Vries. Zet er wel een paar hardcore coaches op die nutteloze docenten, boventallige oop’ers en neuspeuterende managers eventueel wegzetten als patatbakker of brugwachter bij een vaste brug. Het is toch een beetje een toneelstuk meneer de Vries, weten de bonden zelf ook wel.
Die coaches hadden inderdaad de meeste weerstand effectief kunnen kanaliseren richting WAO, WIA of externe plaatsing ergens in een plantsoen. Ook daar zat ‘em dus niet de crux.
Hij bladerde verder, hoofdstuk 5 Functiebouwwerk. ‘Organiseer een stoelendans vanuit een zelf te construeren Functiebouwwerk, meneer de Vries. Dit zogenaamd op basis van door de CAO gedicteerde functies. Noem bij de nieuwe functiebeschrijvingen nooit een niveau, alleen competenties. Die zijn zo vaag dat je een ieder kunt plaatsen waar JIJ die wilt’, had de interim grijnzend geroepen. Ontsla vervolgens iedereen en laat ze daarna solliciteren naar de nieuwe functies. Conciërges, schoonmakers en kantinepersoneel e.d. outsourcen we natuurlijk meteen meneer de Vries. Incidenteel een bewakertje inhuren, kunnen we minstens drie conciërges lozen. U begrijpt dat het toverwoord ‘veiligheid’ hierbij juist het verkoopargument wordt, zet ze meteen ook op het verkeerde been. Scheelt mooi wat pecunia en niemand maakt zich toch druk om vuile gangen en muren en dure broodjes. Dat de kwaliteit van elk industriebroodje uit de kantine de gemiddelde levensduur van het personeel met een jaar per hap bekort interesseert toch niemand meneer de Vries? De man had zich rot gelachen. Hij zag er echter de humor niet van in, HIJ moest die broodjes ook eten.
Het leek allemaal zo mooi. Standaard interventietechnieken en externe ondersteuning die benoemde wat iedereen wel wist, maar niemand durfde te zeggen. Verder louter vriendjes om hem heen met hernieuwde macht en nieuwe etiketten. Toch dreigde het even mis te gaan. Die verdomde conciërge op sublocatie ‘Rehoboth’, die vent die daar al millennia voor Napoleon speelde, was plotseling door de pers benaderd. ‘Wat is er eigenlijk mis meneer Jansen op uw school?’. Hij wist wel dat die conciërge op non-actief zetten spelen met vuur was geweest. ‘Gezegend met weinig en veelal niet te reanimeren door alcohol aangetaste hersencellen, flexibel als een baksteen en ontplofbaar als een fles nitroglycerine op een huifkar zijn niet bepaald zaken die een open en transparant herplaatsingsgesprek bevorderen’. Hij herhaalde de zin even dramatisch hardop, hij leerde het al aardig. De man had echter een oproep tot ‘out of the box’ denken bij een voorgestelde externe plaatsing achter een vuilniswagen beantwoord met het structureel verwonden van de externe adviseur in de box. Met een hard kartonnen reorganisatiekladblok en een bedrijfspen nog wel, hoe kreeg ‘ie het voor elkaar. ‘Nee, meneer de journalist, niets aan de hand. Gewoon een man tot man gesprek, open en transparant conform de regels zoals die goedgekeurd zijn door de personeelsgeleding’, had hij politiek geantwoord. Of wellicht niet iedereen die regels begreep meneer de directeur, had de man brutaal gevraagd. Met een ‘afnemende budgetten noopten tot deze reorganisatie, ze is extern begeleid en intern heel goed doorgecommuniceerd’, had hij adequaat geantwoord. Hij had geleerd af te sluiten met een statement en had besloten met: ‘Ik ben duidelijk genoeg geweest, wij zijn als bedrijf duidelijk genoeg geweest. Mag ik NU door?’
Die journalisten werden ook steeds brutaler. Hij voelde wel dat hij nodig eens op herhaling moest. Die training communicatie & pers was al aardig weggezakt. Misschien moest hij zelfs nog eens een interview ondergaan voor een krant, je wist maar nooit. Huiverend dacht hij even terug aan zijn tijd als directeur van een christelijke school, aan het zgn. grensoverschrijdend gedrag van een gymnastiekdocent dat zich destijds aandiende. De man had enkele fysieke oefeningen in de gymnastiekles na de reguliere gymnastiekuren hartstochtelijk voortgezet met een prachtige meid, een leerling jammer genoeg. In de gangen bij het voorbijgaan van deze Griekse Sirene wenste hij zich soms ook een acute zonsverduistering.
De gymnastiekdocent had het echter bij daglicht aangedurfd, de geluksvogel. Hij had met een streng gezicht moeten ingrijpen van enkele gelovige bestuursleden. De zware en niet aflatende interesse van hen, en vooral ook van het streng gereformeerde hoofd P&O voor dit voorval, had hem volledig verrast. Niet even een rustig gesprek aangaan met betrokkenen, neeee, meteen schorsen en de pers erbij. ‘Is de forse overschrijding van de begroting voor dat nieuwe kantoor van de centrale dienst dan niet belangrijker?’, had hij gevraagd. Wat een collectieve frustratie. Dat de bedkastjes van deze collega’s Veluws uitpuilden van de porno was hij inmiddels van overtuigd. Het had hem wakker geschud, hij had acuut geen zin meer om verder te regeren met die lingeriefolderaanbidders en hun herbestraatte woestijnrollen. Hadden ze die zelf wel eens objectief bekeken? Het ‘hij nam haar tot vrouw’ droop bijna van elke pagina af en dan wel minimaal acht vrouwen de man uiteraard. DIE waren niet gefrustreerd. Had hij ook eventjes aan gerefereerd tijdens de vergadering over dit voorval. Rot toch op met je moraliserende woestijnverkramping, fulmineerde hij verder in zijn hoofd.
Hij had wel door dat hij nu helemaal moest wegwezen daar en had maar snel om zich heen gekeken naar een andere baan. Het liefst bij een openbaar lichaam had hij tegen zijn vrouw gezegd. Hij vond dat wel een mooie zinspeling na die gebeurtenis. Hij hoorde zijn klok tikken en kwam terug in het nu, veegde verveeld de kruimels van zijn bureaublad en keek uitdrukkingsloos naar buiten, de leegte tegemoet. Waar was nu het mis gegaan dan? Hij wist het nog niet, pakte mechanisch het tijdschrift ‘Management by the fly’ weer op en bladerde er doorheen. Plotseling viel zijn oog op een artikel genaamd: ‘Managementcontracten, sturen op output’. Langzaam begon hij te lezen. Steeds verheugder ademde hij de regels in. Hij zag weer mogelijkheden, hij had weer werk. Dat zou hij doen, managementcontracten afsluiten en sturen op output, yes. Hij zou ze wel krijgen, straks kon hij ze allemaal ter verantwoording roepen. Hij had echter wel een goed plan nodig. Hij opende vreugdevol zijn mailbox. Hij zou snel de ingehuurde interim coach mailen. ‘Het is nog lang niet out met de poet meneer de Vries’, murmelde hij tevreden tegen zichzelf. Een vlieg kringelde dreigend om zijn hoofd. Zo, hij had zijn strategie klaar, nu eerst koffie …
Eerder verscheen: