In iedere woonwijk zijn wel een of meerdere coaches gevestigd. Ze zijn er in alle soorten en maten. In de gemeente Súdwest-Fryslân komen zelfs afvalcoaches om de inwoners bij te brengen hoe ze afval dienen te scheiden. Dat belooft wat.
Er bestaan diverse coachopleidingen die pretenderen professioneel te werken en aangesloten zijn bij NOBCO, de Nederlandse Orde van Beroepscoaches. Langer dan een decennium geleden volgde ik aan een ogenschijnlijk gerenommeerd instituut een opleiding tot coach.
Met nog een andere cursist sprak ik niet direct de ambitie uit als coach werkzaam te worden. Hij en ik keken gedurende het verloop van het traject enigszins de kat uit de boom. De groep bestond uit ongeveer veertien cursisten, allen zonder meer gemotiveerd. Drie ervaren coaches/docenten wisselden elkaar het traject van 27 bijeenkomsten af.
De cursusleiders hadden zeker op onderdelen kennis van zaken. En het begin van de opleiding was veelbelovend. Na enkele lessen werden er drie sub-groepjes gevormd, die van een coach-docent specifieke begeleiding kreeg. Daarbinnen was de hoofdmoot emotionele persoonlijke benadering. In de praktijk kwam het neer op een soort van psychiatrische-therapeutische sessies waarbij in ieder geval een coach-docent lelijk door de mand viel. Deze kon totaal geen richting geven aan een zware emotionele toestand van een der cursisten.
In het lopende traject werd op een bepaald moment aan het begin van een les een cursist de gelegenheid om uitleg te geven over een bijzondere levenservaring. Door deze opzet werd de sfeer krampachtig, onderling wantrouwen groeide en ontstonden er vraagtekens omtrent de professionele kwaliteit van de coaches/docenten.
Hierbij twee voorbeelden:
Een medecursist vertelt dat een lievelingstante recent was gestorven. Op de helft van de presentatie volgden tranen. Daarop werd de cursist getroost. Maar het hielp nauwelijks. De cursist bleef een half uur zeer verdrietig en het beïnvloedde de sfeer van de verdere lesavond.
Een medecursist vertelt dat een broer getroffen was door een hartaanval. Deze kwetsbare toestand bracht zijn vrouw, kinderen, ouders en andere naasten veel zorgen. Gelukkig was de situatie na enkele dagen niet meer levensgevaarlijk. Maar ook deze cursist brak in tranen uit en wederom bepaalde dat verdriet het resterende verloop van deze sessie.
Toen de drie coaches/docenten zich zelf bijna aan het eind van de opleiding gingen promoten met bij hun te volgen coachonderdelen als teambuilding en mindfulness, nam de achterdocht wederom toe. Ook de grondlegger van de opleiding deed aan weinig intelligente reclame. Deze maakte bekend, indien je een nieuweling aanmeldde voor de volgende cursus, er een beloning tegenover stond. En die hield in: de invitatie voor een vaartocht op een Nederlandse rivier in het zuiden des lands.
Sindsdien heb ik een lichte allergie voor coaching geblaat.
Wiebe Dooper