Categorie: Poëzie

Op 5 mei marcheren orkesten over het marktplein van het stadje.
Ze spelen marsmuziek, dat tot in de eerste dorpen te horen valt.
Het publiek klapt en klapt, een kleine groep danst zelfs mee. […]

.Ik doodde ze, ze bleven leven.
Ja dag en nacht zag ik ze komen
En deed geen oog dicht, sliep geen tel,
Kon me verbergen noch ontkomen. […]

(Gedicht van Gerard Reve uit 1973 over een pauselijk optreden op tv.) […]

(‘Het is zoet en zoet’)

Dubbelgebogen, als oude bedelaars onder zakken,
Met knikkende knieën, hoestend als heksen, vloekten we door de modder,
Totdat we de spookachtige fakkels de rug toekeerden
En we begonnen te sjokken naar onze verre rustplaats.
Mannen marcheerden slapend. Velen waren hun laarzen kwijt.
Maar ze strompelden voort, met bloed beschoeid. Allen werden kreupel; allen blind;
Dronken van vermoeidheid; doof zelfs voor het gejoel
Van de vermoeide, overtroffen Five-Nines die achterop raakten.

Gas! Gas! Snel, jongens! — Een extase van onhandigheid,
De onhandige helmen net op tijd monteren;
Maar er was nog steeds iemand die schreeuwde en struikelde
En spartelend als een man in vuur en kalk…
Vaag, door de beslagen ruiten en het dikke groene licht,
Ik zag hem verdrinken, als onder een groene zee.

In al mijn dromen, voor mijn hulpeloze blik,
Hij stort zich op mij, gutsend, stikkend, verdrinkend.

Als jij in sommige verstikkende dromen ook zou kunnen rondlopen
Achter de wagen waarin we hem gooiden,
En kijk naar de witte ogen die in zijn gezicht kronkelen,
Zijn hangende gezicht, als een duivel die ziek is van de zonde;
Als je bij elke schok het bloed zou kunnen horen
Kom gorgelend uit de door schuim aangetaste longen,
Obsceen als kanker, bitter als herkauwen
Van afschuwelijke, ongeneeslijke wonden op onschuldige tongen,
Mijn vriend, je zou het niet met zo’n grote gretigheid vertellen
Voor kinderen die vurig verlangen naar een wanhopige glorie,
De oude leugen: Dulce et decorum est
Pro patria mori.

Wilfred Edward Salter Owen (1893-1918).
Deze bijzondere oorlogsdichter sneuvelde op 4 november 1918 in Frankrijk, een week voordat de Eerste Wereldoorlog eindigde.

(over een demente tante)

ogen kijken
en toch niets zien
dan herkenning
door dialect
“kouke !” als koek
graag gesmuld

oren luisteren
en niks gehoord
daarop kort besef
via mobiele foto
“dat ben ik !”
of toch maar niet

mond eet
zonder smaak
vervolgens plots
“mmmm lekker !”
plak koek valt
er toch wel goed in

handen ervaren
warmte andermans
dan erg abrupt
“ ’t is koud hier !”
ondanks 23 graden
binnenstebuiten

neus ademt
lucht zonder
zichtbaar ademen
begeleidt door
diepe zucht
“hoe lang nog ?”
zo straks of weerom

© Elsijn Eelsingh

Drink ochtendthee vroeg in de middag.
Vervang het middagdutje door de polonaise. […]

vurige verlangende vlam verstikte
vrouw door vage uitvluchten
en onheus tegemoet tredende
treiterijen telkens steeds weer […]