Brekt
in de achtertuin van het oude huis waarin ik woon |
liggen scherven van jonge dromen begraven
van liefde die te vaak kruiste met verbod
en van onuitgesproken zaken vermengd met winterharde spijt […]
witte wolf uit wolken
vreet zich door immense stilte
en doodmoe land
ademt ijsblauwe lucht
door kale bomen vol sneeuw
hij stapt over gladde wegen […]
Kerstnacht - het woord is als een lafenis,
een koele sneeuw, glanzend onder het zachte
stralen der sterren - op de landen is
het weerloos stil, een ongerept verwachten. […]
Je nostalgie is oprecht, maar je rookworst is nep
Je boodschap is groen, maar aan je platform kleeft bloed
Je algoritme sadistisch, je vangnet een hoepel
Je bijstand gekort, terwijl optimisme een plicht is […]
Wie nooit alleen reed urenlang
door duisternis en mist in januari
met in haar nek de ringslang angst
zag nooit het woord genade.
Een witte boom. Een dier van dons.
Een kilometerpaal met cijfers.
Wegwijzers. Bijna grijpbaar soms
een versregel. De glans van vijvers.
Het plein van dit vergeten dorp
door tuig van Rome ingenomen.
Een legerkamp. Een vesting op de rots.
Winter. Niemand wil hier wonen.
Aleidis Dierick (1932-2022)
Meer poëzie van deze Vlaamse dichteres kunt u lezen via:
https://www.lezenswaard.be/view/3181/dierick-aleidis
palet van emoties en sferen
kou buiten, warmte binnen
fakkelhaard en gloeiramen
veiligheid alom, samen
alles in besneeuwde oorden
met boom en dampchocomok […]
Moeder, weet je nog hoe vroeger
Toen ik klein was, wij tezaam
Iedre nacht een liedje, moeder,
Zongen voor het raam?
Moe gespeeld en moe gesprongen, […]
Zoveel soorten van verdriet,
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo'n pijn,
maar het afgesneden zijn. […]
In een fantasie waan ik me gelukkig als walvis.
Haal een wit voetje bij de hamerhaai en knipoog
naar een onbekende school vissen.
Op het witte strand rol ik eens uit. Dan werp […]
vers idee snijdt diep
met vleugels gestegen
boven land en zee
hemelhoog
geeft ruimte en adem
nooit koude dood […]