Door inzender BREKT.NL
De buurt, althans een bewust geselecteerde groep uit de buurt, werd elk jaar door de nestor van de buurt informeel gedwongen mee te doen met het sociaal lijkroosteren in de hovenierrijke tuin van Dirk en Joke. Het was het jaar dat het Coronavirus zich afwisselend latent of meer manifest openbaarde op de daartoe politiek aangewezen terreinen. Volgens enige fakkeldragers een ziekelijk beleid. Gelukkig werd het op een gegeven moment weer toegestaan mensen aan elkaar bloot te stellen in de open lucht mits fluisterend gecommuniceerd werd op een virusveilige 1.50 meter afstand zo was wetenschappelijk bepaald. Het zou de vraag naar meetlinten niet aanwakkeren bleek achteraf en het zou de vaste buurtbarbeque ook niet verhinderen was buurtschappelijk bepaald.
Hoopvol en zich verheugend op een interactie met het vergeten fenomeen andere mensen verzamelden zich een dertigtal buurtbewoners in de tuin van Jan en Joke. Een creatieve buurman had de prikkelende uitnodigingen verzorgd bestaande uit verdachtmakingen, de nodig geachte beledigingen en feitelijke verdraaiingen van reële gebeurtenissen met als rode draad de geheime vraag: ‘waar doen ze het van’. Dit zou de nieuwsgierigheid zo prikkelen dan niemand verstek zou laten gaan.
Het slagveld aan vlees zag er keurig uit. Een slager had het gillend omgelegde varken netjes in reepjes gesneden aangeleverd. Sommige onderdelen van het beest waren effectief vermalen en zelfs van rood en groen ogende kruiden voorzien. Het buurtcateringbedrijf had de handel netjes ingepakt en in de categorieën: ‘glutenvrij, visvrij, pindavrij, veganvrij, zuivelvrij en vrij van serieuze ingrediënten’, ingedeeld. Zijn lichte onvrede met ‘nutteloze’ diëten niet echt camouflerend gaf de slager als toegift op zijn presentatie nog aan: ‘mocht het geheel onverwacht toch mis gaan’, biedt die ruimte achter die rododendron voortreffelijke mogelijkheden’.
Het was avond en de zon verspreidde nog enige restwarmte door de tuin en de drank vloeide rijkelijk. Ineens diende zich een jammertoon aan. ‘Een inval van ‘handhaving, wegwezen’, schreeuwde Jan opruierig. Sommigen keken paniekerig om zich heen totdat bleek dat er maar 1 bron overbleef, de telefoon van de buurtnestor! ‘Diihiirk, jouw telefohoon’, hoorde hij al snel om zich heen schreeuwen. ‘Corona app denk ik, zeker weer te close geweest met die kassière van de Appie’, klonk het spottend. Dirk diepte amechtig het moderne apparaat uit zijn broekzak en keek of grote afstand misprijzend naar het scherm, in ijzige kalmte. Verdomme, wel die K-app zag hij, zeker in de supermarkt gebeurd. ‘Niets aan de hand jongens’, sprak hij een glimlach forcerend, ‘gewoon een verkeerde instelling…’. ‘Isoleren die man werd ondertussen al geroepen en ‘’ achter de rododendrons met ‘em …’. Na nog enige vergaande spottende opmerkingen werd unaniem bepaald de fysieke communicatiegrens met Dirk vast te stellen op 1,51 meter met een proeftijd van een jaar. Hij was gewaarschuwd zo werd hem grijnzend meegedeeld.
Wat was er die avond zoal ook alweer voorbij gekomen, trachtte hij zich te herinneren. Veel vlezige onderwerpen, dat zeker. Bleek éen buurman tegen douchetijd van een buurvrouw in haar buitendouche steevast met een bakje kruisbessen voor haar de weg over te steken. De hulpvaardigheid bij het willen helpen aankleden van een jonge buurvrouw met verstuikte enkel overtrof ook de stoutste verwachtingen. De personal trainster van de buurt bleek vooral elektrisch aangedreven en zwaar uitgezakte 50’ers in het tegenoverliggende plantsoen te teisteren met sadistische bewegingsopdrachten. Het verhaal ging rond dat de directeur van Unique Lever tijdens zo’n training de uitgelegde trap op de grond had willen ontwijken totdat de buurvrouw ‘em herhaaldelijk had toegeschreeuwd: INNN die traaaappp! Het gerucht ging dat hij daarbij gereduceerd leek tot een kleutertje dat nodig plassen moest maar zijn pieletje niet vinden kon. ‘Ach, ik hoef de hiërarchie helemaal niet uit te vinden, alleen maar te handhaven’, had de trainster lachend gezegd. ‘Ze willen dit zelf hoor, ze vreten alles, ze weten zelf ook wel dat ze geen fysieke zelfdiscipline hebben, nou dan regel ik dat wel … ha ha
Was hij die avond te verder weten gekomen dat de metamorfose van één huis in de straat tot open leefruimte beneden stuk gelopen was op het bouwtechnisch hinderlijke fenomeen ‘dragende muur’. Dat de waarderingen van de kwastvergissingen op linnen van een andere buurman uiteen liep van ‘leuk dat je je kleuterfrutsels bewaard hebt’ tot ‘eh buurman, die Nachtwacht he, is die ook van jou?’
Had hij geleerd dat er glutenvrij vlees bestaat, wat bij een spreker nadrukkelijk de vraag opriep of dat het geheim zou kunnen zijn van Doutzen Kroes. Dat de politiek aangekondigde financiële depressie niet opviel in hun straat door geluiden over de bouw van Trump-achtige jachten, renovatie van een krot tot woonboerderij in Frankrijk en het feit dat de meeste opritten grossierden in heftig wegenbelasting verplicht blik of Chinese batterijen op wielen met gesubsidieerde kolencentralestekker.
Jammer was wel dat zijn protestactie tegen het lawaai van een lokale verbouwing gesmoord was in het Corona verbod op samenscholing in het lokale plantsoen. Tijdens de barbecue kon hij nog wel waarschuwend en theatraal omroepen dat de bordjes ‘Verdorie Pieter, nou ist uit met dat gesodemieter’, weer ingeleverd konden worden bij hem. Dat ze ‘em maar voelden.
Het bleek verder een buurtjaar van recordopbrengsten van zonnepanelen, grote en kleine buurpruimen, ambtelijke zuurpruimen en ongevraagd maar heftig interkadastraal migrerende klimopstekken zo kwam hij te weten.
Om ook in tijden van crises het bbq-vlees veilig te kunnen stellen ontstond op enig moment spontaan het ongeleide idee om gezamenlijk een buurtvarken te exploiteren. De vraag: wie wast dit varkentje, werd wat minder enthousiast ontvangen. Enige moppen over het omleggen van het beest maakten duidelijk dat daarin het probleem schuilde. Een kilo gemalen varken in de supermarkt halen deed dan wel afbreuk aan je jagersinstinct was de conclusie, maar met de pompbuks van buurman Chris een varken omleggen was weer het andere uiterste. Vereiste een vrij manifest boerengen of een intrinsieke neiging tot uitvoering van lustmoorden was de conclusie en in beide zaken grossierde men niet echt op de buurt. De inzet van de pompbuks zou zich volgens vigerende buurtmeningen moeten beperken tot het regulier doorzeven van getekende schietcirkels op de Playboy, bij buurman Dirk.
Toen de gesprekken over auto’s, bevallingen en de talenten van een ieders kinderen en kleinkinderen ruimschoots de tijdbalk der overdrijving gepasseerd was, werd het tijd voor wat anders. Demonstratief werd een karaokeset van een puberslaapkamer geplukt. Met een ‘slechts 750 watt vermogen’ werd het apparaat door een jongeling glimlachend aan de verlenghaspel van de tuinverlichting geknoopt. Ineens ontstond een race wie het ding met zijn telefoon via bluetooth kapen kon om zo de eigen muziekvoorkeuren de ether in te jagen. Al snel galmden de eerste gestreamde muzieknummers de heggen over. Eerst nog serieus, toen echter het lied ‘Eskimo’ van de ‘Zangeres zonder naam’ dreigde de 100 Decibel aan te tikken op de titel van het lied greep de eigenaar van de tuin in. Schakelde het ding snel uit en nodigde de oudste buurtbewoners uit om de Zuiderzeeballade te zingen, kenden ze vast wel uit hun hoofd. Even rust was de bedoeling. Na een zwik ongelijke inzetten bleek dat ze het prentje nog niet kwijt waren. Emmeloord kwam al snel met forse uithalen voorbij gewaaid,. Na nog enige nummers van en voor ouderen, volgens de jeugd, werd het apparaat en de microfoon met tegenzin weer aan hen overhandigd. Dit mede vanwege enige ‘killbewegingen’ achter de ramen van een buurman die niet uitgenodigd was. Dat de volgende dag stukken verbrand vlees, een zwik peuken en wat lege bierflesjes spontaan via het luchtruim naar die tuin gemigreerd waren, leek dan ook onvermijdelijk na dit incident.
Het werd een geslaagde avond, de CroMagnon mens had er een puntje aan kunnen zuigen zo gretig werden de prehistorisch geschroeide stukken vlees naar binnen geduwd ook. De nestor en organisator sloot de avond vreugdevol af met de opmerking dat de avond zo’n succes was dat hij bij dezen eenzijdig bepaald had dat in het najaar een vervolgbarbeque weer net zo professioneel door hem opgedrongen zou worden. ‘Ook degenen die op aangewezen datum spontaan niet kunnen, zullen weer deskundig van huis gehaald worden, waarvan acte’. Met gejoel werd het dictaat ontvangen. Tot in de late uurtjes sleepte het feest zich daarna voort. Rond 2.35 werd vredig afgesloten met serieuze gesprekken. Tijd voor koffie.