De misten liggen op het land, het licht
met schucht’re drift welt op,
eerspiegeld door het nevelmeer
verglinstering van sfeer in sfeer;
het zijpelt prikkelend tot
de mist staat opgericht
en steigert, wijl uit grond en stroom
de watergeest opklimt,
het tergend zonvuur tegenrookt,
ontbrand en oostwaarts aangestookt
waar ’t immer feller glimt
tot heel de diepte doomt.
Dan groeit de rook en wijkt het rood
of fonkelt bruisend goud,
en tuimelt ruggelings weerom
en borrelt uit dezelfde bron
verwisselend duizendvoud
verrijzenis en dood.
Christine D’Haen (1923-2009)
Foto © Gerda Bijker-Bos