Mijn echtgenote Hildegonda is sociaal zeer bewogen, doet vrijwilligerswerk bij de voedselbank, wandelt met senioren door het park en onderneemt nog veel meer zaken die onder de categorie maatschappelijke behulpzaamheid vallen. Vorige week riep ze het voor het eerst: Ik verdien een award. Zeker weten!
Toen ik de uitspraak hoorde, dacht ik dat het een grap was. Maar mijn allerliefste echtgenote was bloedserieus. En, ik wil ook echt een mooie award, niet een koffiezetapparaat van Blokker, een reistas of een ander raar ding dat op een lampenkap lijkt of zoiets. Het dient een grote gouden beker te zijn met inscriptie over mijn jarenlange sociale inzet.
Zonder dat ze het wist, belde ik met de leiding van de voedselbank, die de opvatting van Hildegonda over een award begreep. De leiding zou de burgemeester inschakelen om het een en ander te regelen. Ook enkele nog fitte senioren waren van plan een brief naar B&W te sturen met betrekking tot de voorbeeldige inzet van mijn echtgenote.
Toen ik tegen Hildegonda vertelde dat haar eigen roep om een award wel wat een zielig randje had, brak een helse uitbarsting van woede uit. Het huis was te klein. Snel maakte ik me uit de voeten met Roberto, onze Teckel, voor een ommetje.
Tijdens de wandeling belde ik rap met Marilène-Beitske om te vragen of ze Hildegonda iets wilde troosten. Daarbij moest deze hartsvriendin een beetje diplomatiek handelen en laten doorschemeren dat achter de schermen reeds aan de uitreiking van een award werd gewerkt.
Toen Roberto en ik thuiskwamen, lag een briefje op tafel: Wat mij betreft is de ruzie gesust door een goed gesprek met Marilène-Beitske, maar je blijft vannacht beneden slapen al dan niet met Roberto op de bank. Tot morgenvroeg, Hildegonda.
Wiebe Dooper