Door Bart Heinsbroek
Anderhalf jaar geleden zat ze tegenover me. Onderuitgezakt, gedemotiveerd. ‘Ik ben dyslectisch, mij lukt toch niets.’ Ik wist even niet wat ik zeggen moest. Natuurlijk was het niet waar, dit meisje kan van alles. Maar als ik haar vraag om te lezen of iets te schrijven, zie ik haar inderdaad meer worstelen dan haar klasgenoten.
Kevin Hassing beschrijft het mooi in zijn kinderboekenweekgeschenk ‘Lexie en pneumonoultramicroscopicsilicovulcanoconiosis’: ‘je moet gewoon even beter je best doen’, maar wat als keihard je best doen nóg niet goed genoeg is? Dus ík deed erg mijn best om juist dát niet te zeggen.
‘En dan ben ik ook nog eens het enige meisje met dyslexie…’ mopperde ze verder. Ha, dacht ik, dáár kan ik wel op ingaan! Ik liet haar zien dat Leoniek Janssen Steenberg óók een dyslectische vrouw is, maar dat zij prachtige dingen doet voor kinderen met dyslexie. Leoniek werd een voorbeeld voor het meisje. Ze sturen elkaar soms een kaartje of een videoboodschap, maar de impact die Leoniek daarmee heeft in het leven van dit meisje is enorm.
Recent mocht ze voorlezen in de finaleronde van de voorleeswedstrijd op school. Ze ging zitten, voor een zaal vol mensen en stak van wal:
‘Ik ga voorlezen uit Lexie, geschreven door Kevin Hassing. Ik heb dit boek gekozen omdat mijn vriendin Leoniek er aan meegeholpen heeft. Kevin Hassing wilde meer weten over dyslexie en Leoniek is gewoon de beste dyslexie-expert van Nederland! Ik ben zelf ook dyslectisch, dus heel misschien gaat dit boek zelfs een beetje over mij.’
De jury was al half om, maar de voorstelling die ze daarna gaf was helemáál geweldig. Een juryrapport waarin ze werd geroemd om haar tempo, intonatie, stemgebruik, het bespelen van het publiek, volume en boven alles de geweldige pitch waar ze mee begon. Ze werd schoolwinnaar van de voorleeswedstrijd, daar kon niemand omheen.
Na afloop kwam ze naar me toe en zei: ‘Weet je meester, in de regioronde ben ik misschien wel het enige meisje met dyslexie!’