Door Bearn Bilker
Wie werd er niet getroffen door het bericht dat Hans Wiegel overleden is? In de jaren ’70 en de jaren’80 was zijn naam voortdurend op ieders lippen. Hij haalde met gemak de media, in die tijd alleen tv, radio en kranten. Altijd vermakelijk wat hij nu weer had gezegd, vooral tegen en over zijn opponent Joop den Uyl, de PvdA-leider. Het was gemakkelijk scoren in die tijd om als oppositieleider tegen het kabinet Den Uyl tekeer te gaan. Den Uyl ging uit van het polarisatiemodel, dus tegenstellingen oproepen. Wiegel kon daar dankbaar gebruik van maken. Het was geweldig, soms cabaret, hoe hij op de PvdA en links inhakte en vooral Den Uyl betichtte als aanstichter van alle kwaad. Nu was de mentaliteit in die jaren dat men vooral links moest zijn. Wie rechts was, was verdacht. Het bijzondere was dan ook dat Wiegel als leider van de rechts-liberale VVD er in slaagde het conservatiefrechtse of liberale geluid als heel goed alternatief neer te zetten. Dat was ongetwijfeld een grote prestatie, zijn verdienste.
Het Kabinet Den Uyl was een vreemd samengesteld kabinet, want officieel zaten de voorgangers (ARP, CHU en KVP) van het CDA niet in het kabinet, maar ze zaten er wel in met ‘losse’ ministers uit de KVP en de ARP. Het waren glorieuze jaren voor de oppositieleider Hans Wiegel.
In de campagne voor de verkiezingen in 1977 was er een grote verkiezingsbijeenkomst in de Beurs (nog voordat het Bibliotheek werd), met Den Uyl en Wiegel, natuurlijk was de zaal overvol. Het CHU-Eerste Kamerlid Mr. Dr. Kaas de Vries (Directeur Fryske Akademy) uit Leeuwarden leidde de bijeenkomst. Het was puur genieten en toen iemand uit het publiek helemaal van achter uit de zaal tegen Wiegel riep “Lul!”, reageerde Wiegel ad rem: ‘Aangenaam, mijn naam is Wiegel.’
Leest u verder via: https://www.liwwadders.nl/hans-wiegel-en-zijn-verhouding-met-leeuwarden-vaak-kil-en-afstandelijk/