Ach leefden wij maar onder een dictatuur. Met strenge censuur. Een Grote Geliefde Leider, die van ons allen houdt, en al onze noden kent. Zoveel rigide duidelijkheid. De staat zorgt voor ons – waakt over ons, vooral – van wieg tot graf. Nergens over na hoeven te denken. Wie kunnen we vertrouwen? Niemand. Gewoon iedereen wantrouwen, dat schept zoveel duidelijkheid. Hoe waarachtig nieuws van nepnieuws te onderscheiden? Niet nodig. Het is allemaal nepnieuws; propaganda. Wel zo makkelijk. We hoeven niets te geloven. Wat staat er in de krant vandaag: Onze Grote Geliefde Leider bezoekt een koekjesfabriek. En jawel, wat blijkt: onze koekjes zijn de beste en smakelijkste van de hele wereld!
Het internet overstijgt niet de landsgrenzen. We worden niet overstelpt met informatie en jaloersmakende plaatjes. Een weldaad. Nee, nergens een mening over hoeven te vormen, laat staan delen. En ook niet van een ander aan te horen. Geen gekrakeel en polarisatie. Wat een zalige rust in het hoofd.
En op de Goddelijk Dictatoriale Elite na, is iedereen gelijk. Iedereen even weinig kansen, en even weinig materiele voorspoed. Wel zo overzichtelijk. En geen onderlinge scheve blikken. Allemaal dezelfde ellende. Al het buitenland is vijand. Niks ingewikkelds aan. Maar wij zijn niet bang; Onze Grote Geliefde Leider beschermt ons. Alle kunst is ter zijner meerdere glorie. Hoeven we onze hersens niet te breken op ‘de bedoeling van de kunstenaar’. Zo rustgevend allemaal. En wat zijn de straten toch mooi schoon. De parken keurig aangeharkt. Nergens een wanklank. De vogeltjes fluiten de nationale hymne.
Eén grote saamhorigheid in gedeelde ontbering, vertrouwd wantrouwen, en geestelijke leegte. O zo duidelijk en overzichtelijk. Elke dag weer. Wat een genot.
Dolf Alberts