Door Jan H. van Beek op wyniasweek.nl
Immigratie is een moreel beladen vraagstuk met diepgaande maatschappelijke gevolgen. Het raakt aan solidariteit, economie, cultuur en democratie. De discussie gaat daarom zelden alleen over aantallen of procedures, maar over een fundamentelere vraag: hoeveel verandering kan een samenleving verwerken zonder zichzelf te verliezen? Wat leert het verleden ons over die spanning tussen openheid en samenhang? En wat betekent dat vandaag voor Nederland, nu arbeidsmigratie en asielmigratie opnieuw het publieke debat domineren?
Wie eind negentiende eeuw per schip vanuit Europa New York binnenvoer, zag als eerste het Vrijheidsbeeld opdoemen. Voor miljoenen migranten stond dit kolossale beeld voor hoop, voor een nieuwe toekomst in het beloofde land. Voor veel Amerikanen die eerder waren aangekomen, fungeerde het beeld bovendien als moreel baken.
Die morele betekenis werd expliciet verwoord door Emma Lazarus, een Amerikaanse dichteres die in 1883 een gedicht schreef om geld in te zamelen voor de bouw van het voetstuk. In dat gedicht gaf zij het beeld een naam: Mother of Exiles, wier fakkel symbool stond voor een world-wide welcome. Lazarus liet het Vrijheidsbeeld zelf spreken:
‘Give me your tired, your poor,
Your huddled masses yearning to breathe free,
The wretched refuse of your teeming shore.
Send these, the homeless, tempest-tost to me,
I lift my lamp beside the golden door!’
Leest u verder via: https://www.wyniasweek.nl/beperking-van-immigratie-is-niet-onmenselijk-maar-bittere-noodzaak/