Door Bert van den Braak op Parlement.com
Niet alleen bij de asielnoodmaatregelenwet ging het fout.
Terecht was er de nodige commotie over de wijze waarop in de Tweede Kamer de afhandeling van de Asielnoodmaatregelenwet plaatsvond. De (meerderheid van die) Kamer blameerde zich door een amendement aan te nemen en pas daarna de vraag te stellen wat daarvan de precieze gevolgen zouden zijn. De minister accepteerde dat, maar moest wel een spoedadvies aan de Raad van State toezeggen om te voorkomen dat het wetsvoorstel zou worden verworpen. CU-fractievoorzitter Mirjam Bikker noemde het een staatsrechtelijke modderpoel.
In mijn vorige column wees ik erop dat bij de behandeling van wetsvoorstellen een minister helder moet kunnen maken wat voor hem/haar wel of niet aanvaardbaar is. De appreciatie ‘ontraden’ als ‘zwaarste’ drukmiddel volstaat in dat opzicht niet. Als een minister dreigt te worden geconfronteerd met een amendement waarvan hij/zij uitvoering onwenselijk of onhaalbaar vindt dan dient dat uiteraard vóór de stemming duidelijk te worden gemaakt. De minister moet dan dreigen het wetsvoorstel in te trekken of het onaanvaardbaar uitspreken, met kans op een vertrouwensbreuk. Het is dan aan de Kamerfracties om dat politieke oordeel mee te wegen bij de stemming over het amendement.
Een wetsvoorstel dat door amendering is verslechterd (n.b. amenderen komt van ‘amender’: verbeteren) dient uiteraard niet het Staatsblad te bereiken.
Leest u verder via: https://www.parlement.com/column/202507/wetgeving-moet-een-zorgvuldig-proces-zijn